Vraag een advocaat in Spanje hoe lang de verjaringstermijn is voor contractuele verplichtingen, en de kans is groot dat hij zegt 15 jaar. Onjuist. Sinds 7 oktober 2015 beloopt de termijn 5 jaar. Een ingrijpende wijziging in het Spaanse Burgerlijk Wetboek die bijna onopgemerkt is gebleven, waarschijnlijk omdat de nieuwe termijn verpakt zit in een serie wijzigingen die zijn ingevoerd met een wet die in zijn titel niet verwijst naar het BW: Wet nº 42/2015 van 5 oktober 2015 betreffende de vernieuwing van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering . Volgens de Algemene Wetgevingscommissie van het Ministerie van Justitie is de termijn van 15 jaar verouderd en wordt met de nieuwe termijn een beter evenwicht bereikt tussen het belang van de schuldeiser wat betreft het behoud van zijn vordering, en anderzijds het belang dat de schuldenaar heeft bij de rechtszekerheid en een bepaalde maximum termijn. Hierbij sluit Spanje aan bij veel andere EU-lidstaten, zoals ook Nederland, waar deze termijn al sinds jaar en dag 5 jaar bedraagt. Wat gebeurt er met verjaringstermijnen die al liepen op het moment van invoering van de nieuwe termijn? Het overgangsrecht bepaalt dat de oude overgangsbepaling van artikel 1939 BW van toepassing is. Dit betekent concreet het volgende:
- Contractuele verplichtingen ontstaan vóór 7 oktober 2000: verjaard.
- Contractuele verplichtingen ontstaan tussen 7 oktober 2000 en 7 oktober 2005: verjaren na verloop van 15 jaar.
- Contractuele verplichtingen ontstaan tussen 7 oktober 2005 en 7 oktober 2015: verjaring volgens het overgangsrecht van artikel 1939 BW. Dat betekent dat indien op 7 oktober 2015 van de oude verjaringstermijn van 15 jaar nog vijf jaar of minder resteerden, de vordering na verloop van die nog resterende termijn verjaart. Voor die vorderingen verandert er dus niets. Resteerde er echter een langere termijn, dan verjaart de vordering niettemin op 7 oktober 2020. In zoverre heeft de wetswijziging voor die vorderingen dus terugwerkende kracht.
