De zaken hadden betrekking op een tweetal medewerkers op binnenvaartschepen die onder een speciaal verdrag inzake sociale zekerheid vallen, het Rijnvarendenverdrag. De algemene sociale zekerheidsverordening van de EU, destijds Verordening 1408/71, is niet op hen van toepassing. Toch hebben zij een zogenaamde E101-verklaring over hun sociale verzekering ontvangen, die enkel in het kader van Verordening 1408/71 kan worden afgegeven. De reden hiervoor was dat het orgaan van afgifte weliswaar niet beoogde een echte E101-verklaring af te geven, maar om administratieve redenen het standaardformulier van die verklaring had gebruikt. Het Gerechtshof Den Bosch wil van het EU-Hof weten wat voorrang heeft: het verdrag of de E101-verklaring. Voor de Hoge Raad, die even later over precies dezelfde kwestie moet oordelen, kan er echter geen twijfel over bestaan dat het verdrag hier bepalend is. Omdat de Hoge Raad dus niet twijfelt over de manier waarop Unierecht moet worden uitgelegd, ziet zij geen noodzaak tot het stellen van prejudiciële vragen. Toch doet de Hoge Raad dat, omdat er een andere vraag rijst: moet zij wachten totdat op de vragen van het Hof Den Bosch is beslist, of mag zij nu reeds zelf de zaak afdoen op basis van haar eigen oordeel? De vraag is dus louter procedureel van aard, want materieel vindt de Hoge Raad de zaak helder. Het EU Hof overweegt dat een hoogste rechter de omstandigheid moet betrekken dat een lagere rechter een prejudiciële vraag heeft gesteld die nog steeds bij het Hof aanhangig is, maar dat dit niet betekent dat de hoogste rechter geen ´acte clair´ kan vaststellen. De slotsom van het hof is dat de Hoge Raad niet de beantwoording door het Hof van de door de lagere rechter gestelde prejudiciële vraag hoeft af te wachten. Deze uitspraak strookt met het standpunt van de Nederlandse regering zoals zij dat in deze procedure naar voren had ingebracht.
